Rzeczywistość jako byt sensu. Teza o językowym tworzeniu rzeczywistości

Abstract

Pytanie, które zadajemy dziś najczęściej, a które określa swoisty dla naszych czasów sposób problematyzowania świata, ma swe źródło w nieoczywistym (znoszącym tradycyjną opozycję myśli i bytu) rozumieniu obiektywności. Pozostając w tej perspektywie przyjmujemy, że jedyną dostępną naszemu doświadczeniu formą realności świata jest sens, czyli – doznawana przez nas na różnych poziomach rozumienia (w rozumieniu słownym, przedsłownym, działaniowym, uczuciowym) – obecność wszystkiego, co jest (rzeczy, innych ludzi, siebie samych). Przy czym tak pojęty sens nie jest ani czystą subiektywnością (wyłącznym dziełem podmiotu), ani czysta˛ obiektywnością (odwzorowaniem przedmiotu w świadomości podmiotu), lecz podmiotowo-przedmiotową realnością świata. Sens jako bycie świata, czy inaczej, jako ujawniające się we wzajemnej relacji podmiotu z przedmiotem istnienia zarówno nas samych, jak i tego, co nas otacza, konstytuuje się, trwa, przemija i wyłania wciąż na nowo w określonych przez tę relacje˛ granicach możliwego rozumienia. Są więc one zarazem granicami rozumienia świata i możliwej (dla nas) jego obiektywności. O tym, czy i jaki świat jest poza tymi granicami, nie możemy nic powiedzieć.